Rust in huis

Rust in huis

Hoe heb jij de vakantie ervaren? Misschien heb je ook schoolgaande kinderen? Morgen hang ik de vlag uit. Ik heb alvast drie bossen tulpen gekocht om vrolijk te blijven. Zo dat doet me goed! Ik kreeg spontaan even zin en energie om wat op te ruimen. Toch ervaar ik veel spanning.

Veel rust nodig

Van nature heb ik al veel rust nodig, maar toen ik een burn-out kreeg een jaar geleden.. toen wilde ik alleen nog maar alleen zijn. Eerst ging ik nog door omdat ik niet in de gaten had wat er met me aan de hand was. Ik liep al een jaar (nu twee) met hyperventilatieklachten. Ik heb weleens de huisartsenpost gebeld toen ik niet meer uit zo'n aanval kwam. Echt vreselijk. Voor mezelf benoemde ik het gevoel als 'opgesloten zitten in je eigen lijf'. Vooral in de auto had ik het en nog steeds heb ik het in meer of mindere mate. Gelukkig heb ik geen acute aanvallen meer gehad.

Vandaag is manlief R. voor de zoveelste keer met onze meiden M. (14) en D. (11) naar de kerk/ gemeente gegaan. Het voelde voor mij heel lang erg dubbel.. een soort schuldgevoel... maar ook het gevoel van.. ik wil daar zijn.. maar ook thuis. Via de lifestream krijg gelukkig wel veel mee. Maar ik kan het gevoel wel meer van me afzetten nu.

Voor het eerst weer een lange rit rijden

Op dit moment voel ik me erg gespannen. In mijn buik vooral. Herken je dit? Ja de vakantie heeft erg veel van me gevraagd. Toch.. als ik erop terugkijk is het best goed gegaan allemaal. De meiden gingen om de beurt logeren bij mijn ouders. Ik was genoodzaakt om voor het eerst sinds tijden weer alleen een uur heen en een uur terug te rijden. Dat ging heel goed met praktisch geen hyperventilatie.

Het was wel heel erg vermoeiend, maar het was de enige mogelijkheid om daarna wél een paar dagen tot rust te komen met één kind thuis. Gelukkig kon R. de jongste ophalen op nieuwjaarsdag. Dat scheelde weer een rit. Ik ben eigenlijk best trots op mezelf dat ik het weer heb gedaan. 'Gewoon rustig blijven', zei ik steeds tegen mezelf.  Heb jij ook van die overwinningen? Zo ja, welke? Het is goed om te beseffen dat ze er zijn.. hoe klein ook.

Hartkloppingen

Toen ik in het begin van de burn-out zat, dacht ik er nooit meer overheen te komen. Toen ik een week met vreselijke hartkloppingen liep zocht ik hulp. Ik dacht eerst dat het beter was dat de jongste dagopvang zou krijgen, maar na een gesprek met het sociaal wijkteam werd mij persoonlijk hulp aangeboden via een soort psycholoog. Dat heb ik maar aangepakt. Ik ging naar een ademtherapeut, maar ik kreeg van God duidelijke aanwijzingen dat dit niet zijn weg was.

De eerste oefeningen waren nog vrij onschuldig en hielpen ook, maar daarna moest ik bepaalde verbindingen leggen.. Juist op dat moment dat ik er onderzoek naar deed op het internet, en zag dat het met mindfulness te maken had, belde ze plotseling af dat ze ziek was. Dit terwijl ik pas een paar dagen later aan de beurt was. Dat was wel heel bizar. Tijdens de laatste keer ging steeds mijn telefoon af tijdens die oefeningen. Ook vreemd.. Het was zo'n lief mens dat ik het voor m'n gevoel netjes moest afsluiten. Ik heb haar alles uitgelegd en een pakketje met thee, lekkers en een sportbijbel gegeven. Ook gaf ik haar knuffel. Ze was helemaal geëmotioneerd. Ik ook.

Ik was blij als ik het eten op tafel kon krijgen en een keer kon stofzuigen. De was liet ik maar even in manden staan tot een moment dat ik iets meer energie had. De ramen werden zo vies dat ik maar een keer een glazenwasser heb gevraagd. Nu zien ze er inmiddels weer net zo uit. Maar ik merk dat de stapjes wel iets groter worden. Ik kan misschien wel weer een paar ramen doen. Of eentje... Het hoeft ook niet allemaal in één keer. Misschien ben jij nog helemaal niet zover.. of sta je nog aan het begin? Deel het maar.. dat is goed voor je.. Waar sta je..?

Humor

Van mijn coach, waarvan ik op een gegeven moment wanhopig een maandje hulp van heb aangepakt, kreeg ik een tip. Ze is een aangetrouwde nicht en deed 'toevallig' een studie voor orthomoleculaire voedingscoach. Zij had ook hetzelfde meegemaakt en een zelfde soort gezinssituatie met autisme/ adhd. Lachen was heel belangrijk om mijn gelukshormoon te stimuleren. Dus ik ging mr. bean kijken of homevideo's. Dat werkte echt. Met een kopje surrogaatkoffie (koffie beter vermijden) opgeklopte melk en een stukje 85 procent pure chocolade (magnesium) op de bank liggen kijken. Een verwenmomentje.. Dat heb ik best een aantal keren gedaan.

Morgen

's Morgens staat D. om 06.00 uur op. Ze redt zichzelf prima en wordt om rond 07.30 uur opgehaald door de bus. Ze is slechtziend en heeft de diagnose ASS/ ADHD. Maar.. ik word er wel wakker en onrustig van. Als haar wekker later gaat, dan is ze niet uit bed te krijgen. Dit is haar ritme en dan kan ze nog even rustig op i-pad als ze alles heeft gedaan.

Om 07.30 houd ik angstvallig in de gaten of ik de bus hoor... de app geeft het niet helemaal exact aan. Nou dit scenario herhaalt zich dus elke dag. Als ze weg is, dan probeer ik nog even te rusten/ slapen tot een uur of 09.00 uur. Dat heb ik echt nodig. Ze komt om 16.00 uur thuis, behalve op woensdag.

Hoe ziet jouw dag eruit morgen? Het belangrijkste wat ik moet doen is alles aanleveren voor de deadline bij de wijkkkrant, waar ik vrijwilligerswerk voor doe. Ik heb alles alle bestanden al klaar. Mijn baas is gelukkig altijd heel erg meelevend. Ik weet verder nog niet wat ik ga doen. Het lijkt me verstandig om niet al teveel te plannen. Ik zou een voorzichtig to-do lijstje kunnen maken met vooral veel leuke dingen erop. Ik heb megaveel tijdschriften gekregen om collages van te maken. In de vakantie had ik er geen energie voor. Ik maak ze meestal met een bijbelse boodschap. Ik zal eentje laten zien.