Grenzen stellen

Graag neem ik je weer mee voor een kijkje in mijn leven. Een denker zijn. Gedachten gevangen nemen. Een bijzondere bijbeltekst. Grenzen stellen. Niet kijken naar het onbegrip van de omgeving. Hoe is het om vrouw van een ondernemer te zijn?

Denken

Mijn hele leven ben ik al een echte denker. Dat denken zat mij dikwijls in de weg. Gelukkig ben ik daar, mede door mijn man, een stuk stabieler in geworden. In de afgelopen periode ben ik niet echt depressief geweest. Ik piekerde wel veel, vooral over wat anderen van mij zouden denken. De thuisbegeleiding die ik kreeg vanwege het autisme van onze kinderen, kwam op een gegeven moment met mindfulness aan. God gaf mij op dat moment een tekst, waarvan ik niet wist dat deze bestond. Lees daarvoor onderstaand blog dat ik deel van mijn andere website www.bijbeltijd.nl.

Het afgelopen jaar had ik meer een gevoel van wanhoop niets meer te kunnen doen. Alles ging zwaar. Na elke klus even gaan liggen. Ik ben trouwens dit blog gaan schrijven omdat het mij helpt om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Soms bel ik iemand, die mij begrijpt en ook door dit dal is heengegaan. Herken je dit?

Dankbaar

Dankbaar ben ik bijvoorbeeld, 's morgens, voor het gekoer van de duif in de boom bij ons slaapkamerraam. Elk jaar hebben we een duivennest in die boom. Maar hij of zij wacht op het voorjaar :) Ik ook! Het zijn van die kleine dingen waarin God laat zien dat Hij er is. Ook bracht God geestelijke zussen op mijn pad die dezelfde weg waren gegaan en wat verder zijn dan ik.

Zo kan ik mijn verhaal doen en aansluiting vinden. Wat heerlijk om zoveel herkenning te horen. Ik ben daar dankbaar voor. Ook dat ik niet depressief ben geworden. Het was meer het gevoel van onvermogen dat ik had. Ja huilbuien waren er ook. In het begin heel veel. Nu zo af en toe. 

Niet kijken naar het onbegrip

Ik moest leren om niet te kijken naar de omgeving die mij niet meer begreep. Het is ook zo lastig om uit te leggen. Dat je opeens geen bezoek meer kunt hebben en nergens meer komt. Je raakt ook in een soort van isolement. Hoe ga je dan om met familie die ver weg woont. Zij komen niet voor eventjes. Dus ik zag mijn ouders een hele tijd niet meer.

De eerste tijd had ik een paar gesprekken met een sociotherapeut. Van me af praten dat hielp, maar zijn tips sloten op een gegeven moment niet meer zo aan. De praktijkondersteuner van de huisarts, die belt me eens in de paar maanden. Zodat ik ook even mijn 'ei' kwijt kan. Ik hou dat nog maar even aan.

Grenzen stellen

Ik leerde om grenzen te stellen. Langzamerhand kwam ik tijdens de gesprekken tot het besef dat ik voor iedereen in ons gezin aan het vliegen was en niet meer aan mezelf toe kwam. Al voordat iemand iets vroeg, dan sprong ik al in de benen. Ik schoot meteen in de stress. Ook bedacht ik om eens op te schrijven wat ik allemaal deed. Ik dacht dat het nooit genoeg was. Nou. Het werd een hele lange lijst, waarvan ik me niet bewust was.

Ik kwam tot de vreemde ontdekking dat mijn man het helemaal niet erg vond om in het weekend boodschappen te gaan doen met de kinderen. Dan kon hij ook zijn lekkere vla meenemen. Ik moest het gewoon vragen. Hij deed het zonder morren of klagen. Op zondag neemt hij de meiden mee naar de kerk en daarna gaan ze vaak nog even wandelen. Een echt 'papa-momentje' is zo ontstaan. Ook al mist hij mij wel natuurlijk. Dus het heeft ook veel positieve dingen gebracht!

Vrouw van een ondernemer

Als vrouw van een ondernemer is het leven behoorlijk incasseren. Als je een man hebt die gewoon van negen tot vijf werkt, dan kun je je niet voorstellen of inleven hoe dat precies is. Ik probeer het uit te leggen. 

Mijn man maakt hele lange dagen omdat hij lang moet reizen voor een klus. Dan wil hij die ook afmaken als dat lukt. Daarnaast doet hij zelf de complete administratie. Dat kan hij niet overbrengen naar mij. Ik ben wel al vrij direct telefoon aan gaan nemen en praktische zaken gaan oppakken zoals karton wegwerken van alle pakketten die we ontvangen. Ik breng pakketten weg. Ik heb de eerste tijd van ons huwelijk gedacht dat ik dan meer voor hem moest doen, maar het is niet mijn probleem.

Vroeg naar bed gaan is er voor mij ook niet bij omdat onze slaapkamer grenst aan de keuken en ik overal van wakker word. Ik kan niet slapen als hij er nog niet is en als ik wakker word, slaap ik de hele nacht niet meer. Het wordt dus elke avond wel half twaalf voordat we erin liggen.

Omdat de kinderen het gevoel hebben 'papa' niet lastig te kunnen vallen komen ze voor alle zaken bij mij. Ik kwam erachter dat dat niet terecht was. Ik moest leren te delegeren. Sinds de afgelopen schoolvakantie ben ik weer in die valkuil terecht gekomen van 'het vliegen voor iedereen'. Het heeft me veel stress opgeleverd. Ik moet weer terug naar waar ik was. Gisteren ben ik al iets tot rust gekomen, maar 's avonds had ik toch weer veel spanning opgebouwd in mijn lijf, waardoor ik niet meer kon slapen. Vanmorgen heb ik dus weer lang uitgeslapen. Het is de enige manier waarop ik aan mijn 'slaap' kom. Ik ben dankbaar dat het kan!